Produkty MOSKA - Herqles
| nr art: | moska |
Każdy, kto wykonuje prace dekoracyjne na swoim domu w postaci wykonania nowej elewacji z masy tynkarskiej, często zastanawia się jaki rodzaj spoiwa powinien posiadać tynk. W paru zdaniach przedstawimy najważniejsze wady i zalety poszczególnych spoiw, co być może, pomoże Państwu we właściwym doborze rodzaju masy tynkarskiej.
Tynki mineralne. Cienkowarstwowe, szlachetne tynki mineralne produkowane są na bazie spoiw cementowych i wapiennych. Mogą także zawierać domieszkę spoiwa polimerowego w postaci proszkowej. Zaletą tynków mineralnych, to bardzo dobra przepuszczalność pary wodnej i dwutlenku węgla, duża zdolność oddawania wilgoci, łatwość wykonania, cena. Do wad można zaliczyć skromną kolorystykę, duży wpływ warunków atmosferycznych na trwałość, słabe zespolenie z podłożem.
Tynki polimerowe wytwarzane są na bazie wodnej dyspersji spoiwa organicznego (głównie styrenowo-akrylowego). Zaletą tynków polimerowych jest bardzo duża elastyczność, wysoka odporność udarnościowa ( odporność na uderzenia (udarność) >3 J, mineralne >1,0 J ), mała nasiąkliwość wodna, wysoka przyczepność do rożnych podłoży. Są stosunkowo łatwe do nakładania, prawie nieograniczona kolorystyka, stosunkowo niska cena ( spoiwa akrylowe ), trwałość. Do wad można zaliczyć niską paro przepuszczalność. Tynki polimerowe mogą wykazywać tendencję do nadmiernego brudzenia się na skutek termoplastyczności żywic i elektryzowania się ( tynki dekoracyjne HERQLES posiadają dodatek środków antystatycznych co wyróżnia je spośród tynków innych producentów. Z naszej dotychczasowej wiedzy tak sformułowanej receptury nie posiada żaden producent krajowy ). Z tego względu na niską paro przepuszczalność nie są zalecane do stosowania w systemach ociepleń z wełną mineralną ( poza spoiwem silikatowym), a także na niedostatecznie wyschniętych podłożach ściennych. Przy nakładaniu na wilgotne podłoża, a także przy wystąpieniu spękań tynku (na przykład w wyniku naprężeń termicznych) lub dostaniu się wody na cokołach poniżej „zera” technologicznego pod wyprawę, należy się liczyć z możliwością pojawienia się pęcherzy.
Tynki krzemianowe (silikatowe) wytwarzane są na bazie szkła wodnego potasowego i wodnej dyspersji spoiwa organicznego (żywicy akrylowo-styrenowej). Zawierać powinny dodatek związków krzemoorganicznych zwiększających odporność na wpływy atmosferyczne. Tynki te cechuje: duża paro przepuszczalność, odporność na działanie czynników atmosferycznych, duża przyczepność do podłoży mineralnych. Nie mogą być stosowane na podłożach organicznych z uwagi na możliwość wystąpienia problemów z przyczepnością. Tynki te są mniej elastyczne od tynków polimerowych – akrylowych, a nieco bardziej elastyczne od tynków mineralnych. Tynki krzemianowe wymagają dużej wprawy w ich wykonywaniu. Wpływa na to wysoka alkaliczność masy tynkarskiej. Wygląd powłoki jest w dużym stopniu uzależniony od warunków cieplnych i wilgotnościowych w trakcie wykonywania i wysychania,a miejsca naprawy lokalnych uszkodzeń są bardzo trudne do ukrycia. Wadą jest szybie odkładanie się zabrudzeń z wody opadowej, wewnątrz spoiwa ( najprościej ujmując, film spoiwa silikatowego można porównać do zbitej szyby samochodowej. Poprzez powstałą „pajęczynę” następuje przepływ pary wodnej, która to przenosi także zanieczyszczenia. Tak zabrudzoną powłokę nie można umyć po pewnym czasie nawet wodą pod silnym ciśnieniem ), duża nasiąkliwość. Nakładanie tynków silikatowych można zalecić na podłożach cementowo-wapiennych, natomiast na dociepleniach wykonanych ze styropianu – niekoniecznie ( brak zalet na tym podłożu ).
Odmianą tynków krzemianowych są tynki polikrzemianowe. W ich składzie, oprócz szkła wodnego, znajduje się zol (roztwor koloidalny) kwasu krzemowego (krzemionki). Ta kombinacja spoiw nazywana bywa zolo-krzemianem. Dzięki występowaniu w zolo-krzemianie intensywnych sił jonowych zapewniających fizyczną przyczepność do powierzchni oraz zachowaniu w pełnym zakresie zdolności do krzemionkowania (silifikacji), tynki polikrzemianowe charakteryzują się bardzo dobrą przyczepnością do podłoży mineralnych i organicznych. Cechują się też zmniejszoną wrażliwością na warunki zewnętrzne w trakcie wykonywania i wysychania wyprawy.
Tynki silikonowe produkowane są na bazie wodnej dyspersji żywicy organicznej i spoiwa krzemoorganicznego (żywicy silikonowej). Tynki te łączą zalety tynków mineralnych i polimerowych – akrylowych. Cechują się dobrą przepuszczalnością pary wodnej i dwutlenku węgla przy jednocześnie bardzo małej nasiąkliwości. Są bardziej elastyczne od tynków mineralnych i silikatowych. Charakteryzują się bardzo dobrą odpornością na czynniki atmosferyczne i niską skłonnością do brudzenia. Wadą jest cena.
Tynki silikatowo-silikonowe (SiSi) produkowane są na bazie wodnej dyspersji żywicy organicznej, żywicy silikonowej i szkła wodnego potasowego. Charakteryzują się bardzo dużą przepuszczalnością pary wodnej i dwutlenku węgla i wysoką elastycznością. Są ponadto stosunkowo łatwe do wykonania. Tynki Si-Si, w stosunku do tynków krzemianowych mają zredukowane pH, co czyni je mniej wrażliwymi na wpływ warunków zewnętrznych w trakcie wykonywania wyprawy.
Tynki akrylowe. Najbardziej popularnym rodzajem tynków żywicznych są tynki akrylowe. Są to produkty na bazie kopolimerów akrylu i styreno - akrylu, zawierające w swoim składzie oprócz środków pomocniczych również środki poprawiające obróbkę, przyczepność oraz odporność na wodę i starzenie. Z uwagi na zastosowane spoiwo tynki te charakteryzują się stosunkowo niską paro przepuszczalnością, przy dobrej wodoodporności. W związku z tym głównym zakresem zastosowania tynków akrylowych są systemy dociepleń na styropianie i tynki mineralne podkładowe. Tynki akrylowe można zabarwiać na właściwie wszystkie dostępne kolory, nawet te intensywne bez obawy szybkiego wyblaknięcia powierzchni ściany.